‘De grootste Rus’
Ondanks korte tussensprinten van Tsaar Nikolai II en Vladimir Vysotsky en gestaag sleurwerk van Stalin gaat nu Lenin aan kop in de ‘naam van Rusland’ een verkiezing vergelijkbaar met ‘de grootste Nederlander’, die in 2004 Pim Fortuyn als winnaar opleverde.
Het Russische aan ‘naam van Rusland’ is de anarchistische vrijheid waarin de verkiezing plaats vindt. Zelfs valsspelen is toegestaan. Ik kijk soms naar het discussieprogramma ‘op de barricade’. Twee kandidaten bestrijden elkaar met woorden, de kijker kan stemmen via de SMS. Het is overduidelijk wanneer een van de deelnemers schaamteloos een groepje handige programmeurs heeft ingeschakeld. Vanaf de eerste seconde tot de laatste seconde loopt de teller met SMS berichten in een hetzelfde moordende tempo op.
Toen ik zondagmiddag merkte dat Lenin met een bescheiden revolutie bezig was ben ik gaan klokken. In een uur werd er 22.282 maal op Lenin gestemd. Dat komt overeen met 6,1 stemmen per seconde. In dezelfde tijd kreeg toen nog even koploper Vysotsky 6 stemmen.
De beslissende factor in deze fase van de ‘Imja Rossija’ verkiezingen – er volgt nog een televisieshow waarbij ook telefonisch kan worden gestemd – is het gebruik van netwerken van met een virus geïnfecteerde IP adressen. Russische internet expert Nosik vertelt Kommersant: “De gewone internetgebruiker kan de hele dag op een kandidaat stemmen, een programmist kan een programma schrijven dat periodiek op een bepaalde kandidaat stemt, een hacker kan honderd duizenden geïnfecteerde computers activeren, die permanent op een knopje van de juiste kandidaat stemmen. Al deze mogelijkheden bevinden zich binnen de regels van het spel.”
Waar zijn Peter de Grote, waar is Gagarin? Waarom organiseert niemand een flashmob ter ondersteuning van Poesjkin? Waarom hacken de aanhangers van Vysotski de website niet, schreef een journalist van Rossiiskaja Gazeta vorige week vertwijfeld.
Inmiddels manifesteren zich meerdere fanclubs. Vlak voor zijn 90ste sterfdag steeg Tsaar Nicolaas II naar grote hoogtes. De Orthodoxe Kerk, die de laatste tsaar en zijn gezin in 2000 heilig verklaarde roept de overheid om de moord op de tsaar te erkennen als daad van repressie om op die wijze ‘boete te doen’ voor de repressies van de Sovjetstaat. Het Constitutioneel Hof oordeelt echter dat er geen bewijs is dat er een bevel is gegeven voor de moord en dat de er dus sprake is van een gewone strafrechtelijke en geen politieke misdaad, schrijft onder andere Kommersant. Overigens droeg een onderzoekscommissie bij aan de feestvreugde door te verklaren dat Russische en international onderzoeken bevestigen dat de in 1991 gevonden botten inderdaad van zoon Aleksei en dochter Maria zijn. (Rossiiskaya Gazeta)
Nu zullen er best een flink aantal kerkgangers op hun heilige tsaar gestemd hebben, maar heeft daarbij een of meerdere vrome rijke Russen hun trouw aan de kerk willen tonen door een groep handige programmeurs of hackers in te huren? Ik denk het wel.
Kommersant schrijft dat “het schandaal rondom het televisieproject ‘naam van Rusland’ zich op het politieke vlak begeeft. De aanhangers van Stalin en Nikolai II, die (ten tijde van het krantenbericht) om de eerste plaats vochten, hebben elkaar en de organisatoren al beschuldigd van ‘spam aanvallen’.” Nadat Nikolai II de eerste plaats van Stalin had overgenomen reageerde de Peterburgse partijorganisatie van de KPRF volgens Kommersant met de absurde oproep aan de Russische Orthodoxe Kerk om Stalin - mocht hij als uiteindelijke winnaar uit de bus komen - heilig te verklaren.
Sommige journalisten kunnen de verkiezing niet als een spelletje zien. De spoken uit het verleden blijven hen plagen:
In zijn column in Rossiiskaja Gazeta luidt de overtuigd liberale columnist Vyzjoetovitsj de alarmbel. “Het Sovjet volkslied is terug, de rode banier voor het leger, de pioniers (hij zal de Nasji bedoelen, JRM) worden weer op het Rode Plein onthaalt.” Vyzjoetovitsj noemt de televisieserie ‘Stalin live’, “waarin de tiran werd afgebeeld als een wijze bestuurder, een geniale militair strateeg en een reflecterende intellectueel”. Ook herinnert hij de lezer aan de wijze waarop de Russische pers de honderdste geboortedag van Brezjnev vierde:. “Documentaires en interviews met nazaten, strijdmakkers en vrienden in de trend van, ‘Nou, het was best een gewone vent.
Vyzjoetovitsj concludeert dat “De idealisering van het Sovjetverleden, waarin de Russische pers en vooral de televisie floreren, draagt zijn vruchten af.” “De mensen beoordelen de figuren uit het verleden niet aan de hand van historische maatstaven, maar door het prisma van hun eigentijdse verlangens, teleurstellingen en angsten.” “De door het project ‘naam van Rusland’ vastgelegde opinies en oordelen zijn daarom het product van een gemythologiseerd bewustzijn. “
Collega columnist Dymarskii haalt allerlei statistieken te voor schijn die moeten aantonen dat het stalinisme nog niet ‘begraven is’. De strekking van zijn verhaal is dat een deel van de bevolking van mening is dat het grote Rusland een harde hand nodig heeft. Volgens Dymarskii wordt het virus Stalin niet verspreid via computers, maar professionele propagandisten, die een nieuw beeld van Stalin creëren: een goedhartige, wijze vader der volkeren en een effectieve manager: een complot vanachter de schermen. Vervolgens zoekt hij de oorzaak van Stalin’s populariteit weer in een nostalgie “voor de tijd toen Kiev, Riga en Tbilisi van ons waren en de halve wereld zich onder Stalin’s laarzen bevond”. “Waarom worden in Rusland juist de machthebbers gezien als de motor van de geschiedenis”, vraagt de columnist in de laatste alinea.
Gelukkig voor de liberalen kende Vladimir Vysotskii ook twee hoogtepunten, de tweede rond zijn sterfdag op 25 juli. Zo bereikte de zanger dit weekend opnieuw kortstondig de eerste plaats. De televisie toonde verschillende documentaires over de zanger, maar komen alle ongeveer 250.000 stemmen van individuele fans, of hebben de liberalen begrepen dat hun klaagzangen over een vermoorde historische rechtvaardigheid geen zoden aan de dijk zetten en hebben ook zij de diensten van hackers ingehuurd?
Deze ‘schandalige’ verkiezing is vooral dankzij de ster van Stalin een heerlijk onderwerp om je flink over op te winden en dat is ook precies de bedoeling van de organisatoren. Uiteindelijk zal er na de debatten op de televisieschermen een acceptabele winnaar uit de bus komen. In een verkiezing waarin de kiezer mogen vals spelen, mogen de organisatoren dat immers ook. Zeker als het nationaal belang in het geding is. Ik zet mijn geld op Aleksandr Nevskii.
No comments:
Post a Comment