Kerkvader over normen en waarden in de economie

09/03/2007
http://www.rg.ru/2007/03/09/mitropolit.html

De Russische scheiding van Kerk en Staat is in kwaliteit anders dan de Nederlandse. Een politieke partij met het woord Christelijk in de benaming, zoals de CDA, is in de grondwet verboden. Door de afwezigheid van een Christelijke partij is de Kerk zelf de woordvoerder van een Christelijke visie op de economische en politieke verantwoordelijkheden van de overheid. De wijze waarop de Kerk dit doet is een echo van het historische ideaal van een symfonie van Kerk en Staat, waarin de Kerk zich opstelt als het morele geweten van de overheid en de stem van het volk.

Het sociologische instituut Levada (http://www.levada.ru/press/2007030702.html) vraagt zijn respondenten jaarlijks welke instituten een belangrijke rol spelen in Rusland. De Kerk wordt op de oligarchen en de media na gezien als de belangrijkste niet-overheidsinstelling. Politieke partijen en de intelligentsia scoren lager.

Hieronder vindt u een vertaling van een interview met Metropolit Kirill van Smolensk en Kaliningrad in de krant Rossiiskaja Gazeta.

RG: Vadertje, enkele economisten stellen dat Rusland niet voldoende arbeidskrachten heeft voor de ontwikkeling van het land en dat dit laatste alleen mogelijk is met behulp van migranten. Bent U het daar mee eens?

MK: Het verkeer van mensen over landsgrenzen is in de huidige wereld een normaal fenomeen geworden. Het helpt het de economische ontwikkeling van landen, die bewust het soort migranten aantrekken die nodig zijn. Aan de ander kant schept de massale migratie in combinatie met een onduidelijk migratiebeleid vele risico's. Onder andere het gevaar van de erosie van een nationale mentaliteit. Vele landen zijn al slachtoffer geworden dit proces en Rusland is geen uitzondering. Vanuit dit oogpunt is de groei van xenofobische sentimenten geheel voorspelbaar.

Xenofobie is een ziekte, maar naast het gevecht met de meest uitgesproken verschijnvormen, moeten we vooral ook naar de oorzaken kijken. Het is essentieel om jongeren vanaf een vroege leeftijd te onderwijzen, hen te leren over de eeuwige waarden van de Russische samenleving, op organische wijze een liefde voor het moederland te combineren met respect voor andere nationale en religieuze overtuigingen. Door middel van het onderwijs van 'de basis van de Orthodox cultuur' en andere schoolvakken vanuit de traditionele religies (Orthodoxie, Islam, Jodendom en Boeddhisme) moeten we de kinderen een burgerlijke verantwoordelijkheid bijbrengen en respect voor het eigen en ander volkeren, hun geloof, cultuur en gebruiken.

Onze Kerk was en blijft de bewaarder van de tradities van de meerderheid van de volkeren in Rusland. De Kerk staat klaar om actief betrokken te worden in een opvoedingsproces, dat ook gericht is op de ondersteuning van een multiculturele wereld.

Er is een ander probleem. Mensen die van woonplaats veranderen, scheppen soms gesloten nationale enclaves. Dit fenomeen heeft een enorm destructief potentieel. We moeten de ervaringen van ander landen ten harte nemen en ons daadwerkelijk inzetten voor de sociale adaptatie van migranten, het onderwijs van onze taal en cultuur, het opnemen van migranten in onze religieuze gemeenschappen en maatschappelijke organisaties. In de praktijk van de meeste andere landen is de migrant verplicht om voor het verkrijgen van het verblijfsrecht of burgerrecht, zijn of haar nut voor het land aantonen, alsmede een voldoende kennis van de cultuur en de mogelijkheid om zich aan te passen aan de heersende tradities. Wanneer dit niet het geval is wordt de migrant willens of onwillens een bron van conflict.

RG: Jaarlijks verliest ons land één miljoen mensen. Welke oplossingen ziet de Kerk voor de demografische crisis?

MK: U noemt een zeer zorgwekkend thema, waarover de Kerk al lang spreekt. Het was al een hoofdthema op de conferentie van bisschoppen in 2004.

Tegenwoordig wordt er veel gepraat over de economische middelen die ons moeten helpen om de demografische crisis te overwinnen. Dit is inderdaad belangrijk. De overheid moet in partnerschap met de samenleving en het bedrijfsleven de waardige levensomstandigheden scheppen voor onze mensen en in het bijzonder jonge gezinnen. Er wordt in deze richting veel gedaan. Denk bijvoorbeeld aan de subsidies voor moeders. Er is echter nog iets essentieels vereist: een verandering in de houding ten opzichte van de taak van de opvoeding.

Het moederschap moet weer prestigieus en eervol worden. We moeten de kinderen opnieuw omringen met de zorg van de gehele samenleving, en een maatschappij vormen waarin het spenderen van geld aan kinderen als natuurlijk gezien wordt en het aanschaffen van dure onnodige luxeartikelen als schaamteloos. Dit geneest de mentaliteit van het volk en vermenigvuldigt ons aantal.

De demografische situatie wordt niet alleen bemoeilijkt door het lage geboortecijfer, maar ook door het hoge sterftecijfer. Heel veel mensen sterven voor hun pensioenleeftijd en daarom is het gevecht met alcoholisme, drugs en criminaliteit ook een essentiële bijdrage aan de oplossing van de demografische problemen. Zonder een morele verandering, alleen door het budgetteren van geld, is het probleem niet op te lossen.

RG: Elk jaar vertrekken duizenden van onze meest briljante talenten naar het westen. Kunnen we, denkt U, dit proces omkeren?

MK: De droevige en beruchte 'braindrain' is het resultaat van de systeemcrisis waar ons land in de jaren negentig in terecht kwam. Maar we bevonden ons niet zozeer alleen in een crisis van het economische en politieke systeem, maar ook een crisis van ons waardesysteem. Des te eerder we de situatie van de overgangsperiode achter ons kunnen laten, onszelf kunnen hervinden, de belangrijkste prioriteiten in onze binnenlandse en buitenlandse politiek kunnen bepalen, des te eerder wordt Rusland een aantrekkingspunt voor onze landgenoten, die naar het buitenland zijn vertrokken. Dit geldt overigens ook voor specialisten uit andere landen. De wens om terug te keren, geloof me, is aanwezig bij velen van hen die naar het westen verhuist zijn.

RG: Sommigen in het westen vinden dat Rusland als toekomstige 'olie-kolonie van de rest van de wereld', de ambitie moet opgeven om een wereldmacht te zijn en zich moet schikken in de rol van een middelmatig land. In ons land wordt het debat rond de 'soevereine democratie' steeds luidruchtiger. Hoe kunnen we, volgens u, onszelf beschermen zonder ons tegelijk te isoleren van de rest van de wereld?

MK: Ten eerste, moeten we onze grondstofvoorraden niet opeten maar het verdiende geld gebruiken voor de daadwerkelijke ontwikkeling van ons land. In de laatste 16 jaren hebben we volledige industriële sectoren verloren. Alleen als intellectueel en industrieel sterk land, kunnen we onze vrijheid, onafhankelijkheid en concurrentiepositie beschermen en waarachtig deelnemen aan globale besluitvormingsmechanismen. Door een olie-kolonie te worden van de ontwikkelde landen, verliest Rusland onvermijdelijk haar soevereiniteit. Precies, daarom moeten we onze economie hervormen op de basis van eigentijdse technologieën, staatssteun voor strategische sectoren, investering in het onderwijs, wetenschap en wederom opvoeding.

Daarnaast is het van belang om de sociale spanningen in de maatschappij weg te nemen, om de mensen de mogelijkheid te geven om op een waardige wijze hun geld te verdienen. Anders krijgen de hervormingen geen maatschappelijke steun en zullen ze uiteindelijk niet slagen.

Onder elke omstandigheid is het waarborgen van de politieke en economische soevereiniteit de belangrijkste taak van onze generatie. We moeten de jeugd een land nalaten waar ze trots op kunnen zijn. We moeten ons realiseren dat anderen voor ons hetzelfde gedaan hebben, soms zelfs ten koste van hun eigen leven.

RG: Onze landbouwsector is in verval. Het volk is aan de alcohol geraakt. Mensen gebruiken geweld tegen priesters. Wat te doen tegen de degradatie?

MK: Michail Boelgakov schreef al 'de ontwrichting begint in het hoofd'. Het verval van de landbouw heeft dezelfde oorzaken als de economische crisis in het geheel: het verlies van morele oriëntaties en de zin van het leven. Niet voor niets sprak de afgelopen conferentie van bisschoppen in april van het vorige jaar haar diepe bezorgdheid uit over de degradatie van de dorpen en de landbouw.

Urbanisatie veroorzaakt de verdwijning van tienduizenden dorpen en het verval van de landbouw. Dit alles is het resultaat van haastige en ondoordachte beslissingen uit het nabije verleden, zowel ten tijde van de Sovjet Unie als erna.

De kerk staat klaar om met al haar kracht te helpen om de cultuur van het landgebruik te redden. Dit is bijvoorbeeld te zien in de kloostergemeenschappen. In 2004 tekende Patriarch Aleksii II een memorandum waaronder in het hele land samenwerkingsverbanden gevormd worden tussen landbouwcoöperaties, orthodoxe gemeenschappen en kloosters.

RG: Wat kan het resultaat zijn van de door de recente orthodoxe volksconferentie aangenomen 'code van morele principes en regels in de economie' Zijn er veel zakenmensen die met de tien geboden in hand werken?

MK: Ik wijs erop dat het genoemde document de tien geboden, de basis van een universele moraal, toepast op de hedendaagse economie. Het heeft een zeer universeel karakter. Het wordt niet alleen ondersteund door Christenen van verschillende confessies maar ook moslims, joden en boeddhisten. Ik denk dat de inhoud ook acceptabel is voor niet gelovige mensen.

Het document is bedoeld voor vrijwillige aanname door zakenmensen, arbeiders en de overheid. Vele vertegenwoordigers van de overheid, waaronder ministers en parlementariërs hebben hun instemming al betuigd. De code krijgt ook brede steun van leiders uit het bedrijfsleven.

RG: De katholieke Kerk is actief in het welzijnswerk Wat doet de Russisch-orthodoxe Kerk in deze sfeer?

MK: Ten tijde van de Sovjet Unie is de kerk tot aan de rand van haar fysieke bestaan gebracht. Toen kon er van actieve sociale activiteiten geen sprake zijn. Dergelijke activiteiten waren verboden. De Rooms-katholieke kerk heeft de laatste tijd niet geleden onder grootschalige vervolgingen en daarom heeft zij onvergelijkbaar meer mogelijkheden om sociaal actief te zijn. Maar is het is duidelijk dat er bij ons een ommekeer heeft plaatsgevonden. De Kerk wordt door de overheid en maatschappelijke organisaties steeds vaker gezien als gelijke partner, bijvoorbeeld bij het sociaal werk.

Ik ben ervan overtuigd dat wanneer er in Rusland in de wereld algemeen geaccepteerde mechanismen voor samenwerking tussen overheid en religieuze organisaties geschapen worden, gelet ook op de vraag naar sociaal werk, dat de situatie zal verbeteren. Op dit moment zijn in een aantal regio's de beste sociale instellingen initiatieven vanuit de Kerk.

Nieuwe wet tegen corruptie in overheidsorganen

07/03/2007
http://www.rg.ru/2007/03/07/stepashin.html

Sinds het aantreden van Poetin is er gewerkt aan een wet die het werk van de gemeenteambtenaren moet reguleren. Zes jaar later is de wet gereed.

Rossiiskaja Gazeta spreekt van het eerste mechanisme in de Russische wetgeving dat toeziet op het navolgen van de regels van het gedrag van gemeentelijke ambtenaren onder diensttijd. Ook reguleert het conflicten tussen gemeentelijke ambtenaren en de belangen van burgers, maatschappelijke organisaties en conflicten tussen gemeentelijke ambtenaren en de regionale en centrale overheden. De wet beperkt, volgens de krant, de mogelijkheden tot corrupt gedrag binnen de overheidsdiensten

In de wet staat omschreven hoe er in elk overheidsorgaan een commissie moet komen die op de regels toeziet en die conflicten reguleert. Naast ambtenaren zelf zullen deze commissies voor minimaal een vierde deel bestaan uit onafhankelijke experts uit de wetenschap, onderwijs en andere maatschappelijke organisaties. De commissie kan in het geval van overtreding van protocollen disciplinaire uitspraken doen en in het geval van een duidelijk aanwijsbare misdaad de betreffende materialen doorsturen naar de procureur.

Verboden gedrag is onder andere het hebben van zakelijke belangen, het ontvangen van honoraria voor publicaties of toespraken, reizen op kosten van privé-personen, bedrijven of organisaties. Gemeenteambtenaren mogen niet hun functie gebruiken voor de belangen van politieke partijen of binnen de gemeentelijk diensten politieke structuren opzetten. Ook mag het werk niet gecombineerd worden met functies in buitenlandse ngo's of hun filialen in Rusland.

Daar tegenover staat de garantie van goede werkomstandigheden: medische zorg, sociale verzekering, pensioen en bescherming tegen geweld en bedreiging.

Twijfel over praktijk van bachelor-master systeem

09/03/2007
http://www.expert.ru/articles/2007/03/09/bolonsk/

Ekspert bericht dat het Russische onderwijs zich in navolging van de conventie van Bologna hervormt tot de internationale bachelor-master structuur. Uit het achtergrondartikel blijkt echter weer eens dat het adopteren van universele benamingen niet betekent dat de praktijk ook gelijkgesteld wordt. Vooral in de financiering van de studie en de doorstroom van bachelor naar master is de praktijk voor de Russische studenten anders dan voor de Nederlandse studenten.

Volgens de minister verhoogt de invoering van het tweevoudige systeem de betrokkenheid van werkgevers bij het vaststellen van prioriteiten in het hogere onderwijs en hun bijdrage aan de financiering van studiegelden voor in het bijzonder het master niveau.

Een professor aan de Moskouse Staatsuniversiteit (MGU) merkt op dat het internationaal converteren van diploma's zeer belangrijk is. Al denkt zij dat dit niet zou moeten gelden voor medische en technische richtingen.

Zij wijst echter op de kloof in het Russische onderwijs tussen de huidige equivalenten van het bachelor en master niveau. Het eerste niveau is massaal onderwijs, terwijl het tweede niveau elitair onderwijs is dat niet voor iedereen toegankelijk is. Op de economische faculteit van de MGU, bijvoorbeeld, stromen slechts 30% van de studenten van het eerste niveau door naar een gesubsidieerde variant van het tweede niveau. De rest betaalt zijn 'master' zelf of beëindigt de studie.

De journalist van Ekspert schrijft bezorgd dat wanneer onze master opleiding zelf betaald moet worden terwijl die in Europa gratis is, dit op een catastrofe kan uitlopen voor het Russische onderwijs.

De vervolgens in het artikel opgevoerde rector van een onderwijsinstelling maakt zich minder zorgen: 'Na de overgang naar het nieuwe systeem kunnen we gemeenschappelijke programma's scheppen met buitenlandse universiteiten. Op dit moment zijn dergelijke programma's spontaan en van een kleinschalig niveau. We kunnen ons niet buiten de globale standaarden van het onderwijs plaatsen.'

Hij denkt niet dat de master opleiding volledig door de staat gefinancierd kan worden. De meest capabele en getalenteerde studenten, ongeveer 30%, krijgen de kans om gratis verder te studeren. Deze studenten worden geselecteerd op basis van concoursen. Dit vindt hij niet vreemd. Deze studenten leren hoe ze onderzoek moeten doen en extra analytische vaardigheden, die nodig zijn om later om op een hogeschool les te geven of om in onderzoeksinstellingen van instituten of bedrijven te werken. Niet iedereen heeft dit nodig.

Een manager van een rekruteringsbureau vertelt de journalist dat veel bedrijven moeite hebben om goed opgeleid personeel te vinden. Er is een gebrek aan nieuwkomers die hun specialisatie tot het einde doorlopen hebben, inclusief het tweede niveau. Negentig procent van de bedrijven is bereid geld uit te geven aan de opleiding van hun werknemers.

Een H&R manager stelt echter vraagtekens bij het idee dat bedrijven een groot deel van de master opleidingen zouden willen financieren. Werkgevers zijn niet zozeer geïnteresseerd in abstracte kennis maar werkervaring. Het probleem is dat het onderwijs niet goed aansluit op de realiteit van het Russische bedrijfsleven.

Ekspert verplaatst zich in de laatste alinea's van het artikel in de positie van de studenten. Zij moeten immers na vier jaar opnieuw door een verschrikkelijke procedure van examens en concoursen om een plaats in de vervolgopleiding te krijgen.

Volkssport voetbal

10/03/2007
http://www.kommersant.ru/doc.html?docId=748497
http://www.kommersant.ru/doc.html?docId=748740

President Poetin bemoeide zich afgelopen week bij uitzondering persoonlijk met de media. De nieuwe betaalde zender NTV-plus heeft de rechten gekocht voor het rechtstreeks uitzenden van voetbalwedstrijden uit de hoogste divisie. Kommersant citeert Poetin die het niet bevalt dat 'de gewone fan het recht verliest om gratis voetbal te kijken'.

De wens van de president zo blijkt uit de twee artikelen van kommersant is niet absoluut. Er is een complex web van belangen.

NTV-plus is een project van Gazprom-media. Zonder de voetbalrechten lijkt het plan voor een betaalde zender kansloos. Ook de voetbalclubs zijn blij met de mogelijkheid van extra inkomsten. Gazprom-media betaalt immers 23 miljoen dollar per jaar, terwijl het lopende contract met Sport tv slechts 600.000 in het laatje brengt.

Sport tv speelt overduidelijke de populistische kaart. Directeur Kinchadze: De vraag is niet economisch maar sociaal. Hij doet het voorkomen alsof ook de andere sporten onder het verlies van de voetbalrechten zullen lijden.

Volgens de door Kommersant geraadpleegde media experts is dit echter een leugen voor eigen bestwil. De opbrengsten van de reclameblokken tussen de voetbalwedstrijden vormen slechts 7.7% van de totale reclame inkomsten.

Voorts trekken zij het beeld in twijfel dat de gewone fan nu geen voetbal meer kan kijken. Het gaat volgens hen slecht om een kleine groep van 250.000 fans die tot voor nu de rechtstreekse wedstrijden op Sport tv volgde. De meeste fans keken immers toch alleen naar de samenvattingen op Kanaal 1 en deze gaan gewoon door.

Kommersant weet wel waarom Poetin de vraag tot nu toe ontweek. Wanneer de staat wil dat rechtstreekse voetbalwedstrijden voor iedereen te zien zijn moet het daar de marktprijs voor bepalen.

Enkele dagen later blijkt uit een vervolgartikel van Kommersant dat de uitspraak van de president toch zijn nut gehad heeft. Er is een compromis in de maak tussen NTV-plus en Sport tv, waarbij Sport tv enkele van de belangrijkste wedstrijden mag blijven uitzenden.

Ons beeld van de Russische democratie verwart hoop en realiteit

12/03/2007

Op zondag 11 maart werden in Rusland regionale verkiezingen gehouden in 14 van ruim 80 regio's. De berichten van uitgesloten oppositiepartijen en andere schendingen van het kiesrecht laten duidelijk zien dat Rusland nog ver verwijderd is van het democratische ideaal. Er kunnen echter twee kanttekeningen geplaatst worden bij het beeld van algehele malaise dat de meeste westerse commentaren kenmerkt.

De eerste kanttekening is dat de suggestie van een democratisch verval in Rusland gebaseerd is op de twijfelachtige overtuiging dat de Russische democratie in eerdere jaren van een hogere kwaliteit was. Daarnaast valt het op dat we veel aandacht geven aan marginale oppositiegroepen. Schept dit niet een vertekend beeld van het Russische partijbestel?

Toen Jeltsin in 1993 het parlementsgebouw met granaten bestookte en toen hij in 1996 op meer dan twijfelachtige wijze zijn herverkiezing wist te kopen hadden we in het westen nog de hoop op een voorspoedige politieke transitie. Een kwestie van jaren dachten we. Negatieve geluiden op het democratiseringsproces waren toen, in vergelijk met nu, niet overheersend. We waren in de ban van de hoop. Ontegenzeggelijk was Rusland in die jaren vrijer dan dat het nu is. Deze vrijheid werd echter misbruikt door een wild kapitalisme waarin enkelen zich verrijkten ten koste van de meerderheid. Met democratie had het, behalve in de declamatie van idealen, weinig van doen.

De vraag die we onszelf daarom nu moeten stellen is of we de Russische realiteit ten tijde van Jeltsin niet onwillens verwarren met de hoop op een snelle en voorspoedige transitie die toen heerste. Laten we het beeld over de huidige stand van zaken niet te veel beïnvloeden door onze teleurstelling dat het democratiseringsproces geen gelijke tred heeft weten te houden met onze dromen en verwachtingen?

Een overdreven kritische houding van het westen steunt immers niet zozeer de liberale oppositie maar versterkt eerder het gevoel onder de Russische bevolking dat wij niet echt geïnteresseerd zijn in het proces dat zij als samenleving doormaken en slechts uit zijn op hun grondstoffen. Met een realistische kijk op het land kunnen we een veel substantiëlere bijdrage leveren aan het democratiseringsproces.

De tweede kantekening heeft betrekking op de beeldvorming rond de oppositie. In de westerse media is er veel aandacht voor de beweging rondom Garry Kasparov. De voormalige schaakkampioen beweegt zich bewust buiten het politieke bestel om. Zo kan hij altijd roepen dat hij buiten de politiek gehouden wordt. De marginale jongerenbewegingen rondom hem zoeken vaak bewust de confrontatie met de politie. Zo lijkt het alsof ze met staatsgeweld onder de duim moeten worden gehouden. Laten we ons niet vangen in een ingewikkelde bord opstelling, die vervolgens alleen uitgelegd wordt door de grootmeester zelf?

Een ander troetelkind is de partij Jabloko. In de jaren negentig hadden velen, inclusief mijzelf, hoge verwachtingen van deze partij. De partij verliest de laatste jaren echter veel van haar aanhang. Dit komt met name omdat vele Russen het sterke Rusland van Poetin waarderen. Liberale overtuigingen worden geassocieerd met het slappe Rusland van Jeltsin. Het feit dat partijleider Javlinskii weinig tot geen ruimte maakt voor een nieuwe opvolger helpt ook niet.

Daarnaast is Jabloko een partij van de intelligentsia. Ze laten duidelijk merken dat ze én de burger én de overheid oliedom vinden. Het niet serieus nemen van de burger blijkt ook in de Russische democratie een doodzonde te zijn. Daarnaast laat de partij duidelijk merken zich niet te willen inpassen in de compromiscultuur van de politiek. De aanvraag voor een referendum over de bouw van het Gazprom hoofdkantoor in Sint Petersburg wordt door de bestuurders van de stad gezien als een kinderachtige poging tot obstructie van het beleid. Jabloko zou zich wellicht constructiever kunnen opstellen en meer voor haar achterban kunnen doen door invloed uit te oefenen op de wijze waarop het belastinggeld van Gazprom wordt uitgegeven.

De zelfgenoegzame houding ten opzichte van de overheid en het gebrek aan sympathisanten werkt de partij tegen op het moment dat ze zich moet inschrijven voor verkiezingen. De vereisten voor inschrijving zijn zwaar. De controle van de ingediende handtekeningen is onduidelijk en tot op zekere hoogte natte vinger werk. Lokale kiescommissies worden bevolkt door vriendjes van zittende bestuurders. In dit klimaat gelden bijna geen regels behalve het recht van de sterkste. Het feit dat Jabloko niet aan deze verkiezingen heeft kunnen deelnemen is vanuit het perspectief van democratische idealen zuur en bedroevend. Vanuit het perspectief van de Russische realpolitik is het grotendeels de partij haar eigen schuld

De partij Jabloko is echter niet de enigste oppositiepartij, al past het in hun eigen retoriek om zichzelf als zodanig te presenteren. Een andere rechts-liberale partij, de SPS, kampt met dezelfde problemen, maar koos enkele jaren terug voor een nieuwe jonge en energieke leider. Door zich te concentreren op de regio's waar zij een beperkte machtsbasis hebben door banden met ondernemers en bestuurders aan te gaan zijn zij wel in staat geweest om in drie regio's de kiesdrempel te halen.

Al jaren heerst er een rivaliteit tussen beide liberale partijen. Slechts een enkele keer konden de partijen op een lokaal niveau tot een lijstverbinding komen. Russische analisten verklaren de demarche van de liberale partijen vanuit hun onmacht om zich over persoonlijke en ideologische verschillen heen te zetten en een partij te vormen die in het klimaat van machtspolitiek een vuist kan maken. De vraag of het koesteren van de slachtofferrol van figuren zoals Kasparov en de partij Jabloko de liberale oppositie in Rusland dient is daarom zeer relevant.

Op de linkerflank zijn een aantal oppositiepartijen wel in staat geweest om zich te verenigen. De partij Rechtvaardig Rusland heeft nu in op één na alle regio's de kiesdrempel gehaald en is zelfs de grootste geworden in de Stavropol Krai. Het succes van deze partij is te verklaren doordat zij zich constructief opstellen ten opzichte van de president en de overheid. Zij willen meeregeren in plaats van demonstreren. De huidige stabiliteit en politieke koers staat voorop maar daarbinnen is er ruimte voor een meer socialistisch georiënteerde aanpak.

Een goed voorbeeld van deze constructieve aanpak is een wetsvoorstel dat oppositiepartijen meer rechten gaat geven. In tegenstelling tot eerdere initiatieven heeft dit project wel kans van slagen omdat het begrip oppositie duidelijk omlijnt wordt binnen het parlementaire bestel, dat wil zeggen meer rechten voor politieke partijen, die de steun van de kiezer hebben gekregen en geen extra rechten voor marginale groepen, die in de ogen van de zittende macht het land proberen te destabiliseren.

Naast de genoemde partijen hebben ook de Communistische Partij en de LDPR in de laatste verkiezingen hun bestaansrecht opnieuw bewezen. De grootste partij blijft, zoals verwacht, Verenigd Rusland. In deze partij zitten meer dan zestig van de ruim tachtig gouverneurs. Zij hebben in ruime mate controle over de lokale kiescommissies. Daarnaast is de partij een vehikel voor de belangen van de grote bedrijven, wiens werknemers ook vaak stemmen op de hand die hen voedt.

Wanneer we lezen over de corrupte praktijken van locale kiescommissies en de machtspolitiek van de gevestigde elite lijkt het democratiseringsproces in Rusland in een diepe impasse te zitten. De richting lijkt zoek.

Dat is hij echter niet. Wat de democratie in Rusland nodig heeft is een daadwerkelijke competitie tussen niet meer dan een handvol grote politieke partijen. Pas wanneer deze handvol partijen realiseert dat het op de lange termijn in hun eigen voordeel is om de regels na te leven, om kiescommissies op hun onafhankelijkheid te controleren en eigen kandidaten te straffen die de regels overtreden, dan ontstaat er een klimaat waarin burgers met recht vertrouwen kunnen krijgen in de stemgang.

Daarnaast dwingt een daadwerkelijke competitie tussen enigszins gelijkwaardige partijen deze partijen tot het vormen van duidelijke op de burger gerichte programma's en actieve maar constructieve politiek in het parlement.

Het Kremlin en de centrale kiescommissie dwingen de kleine partijen om zich te verenigen. Wanneer zij de belofte doen om constructieve politiek te bedrijven en niet de nationalistische kaart te spelen of de westerse media te bespelen probeert het Kremlin hen waar kan te beschermen tegen de locale machtsmonopolies van de Verenigd Rusland partij. De opkomst van de nieuwe partij Rechtvaardig Rusland is het eerste resultaat van een actieve van bovenaf gefaciliteerd poging om een effectiever meerpartijen stelsel te scheppen.

Tijdens de eerste termijn van Poetin kon Verenigd Rusland groeien als de partij achter de populaire president. In zijn laatste jaar probeert Poetin zich boven de partijen te stellen en zo de voorwaarden van competitief en levensvatbaar meerpartijenstelsel te vormen. Dit is de beste kans om een politiek bestel na te laten waarin in de gekozen parlementariërs niet en masse hun partijbiljet inwisselen voor het lidmaatschap van een nieuwe partij achter de nieuwe president. Het kiezen van een nieuwe president zonder dat het hele partijbestel, inclusief de prille banden tussen volksvertegenwoordigers en kiezers, weer op de schop gaat, is de opgave van het komende jaar. Wanneer dit lukt maakt Rusland een belangrijke stap vooruit.

Het democratische ideaal gaat uit van partijen die van onderop ontstaan. Vandaar neigen we misschien ook zo richting figuren als Kasparov. Het is echter de vraag of een dergelijke verwachting wel realistisch is of zelfs gewenst. Zijn wij door te blijven hopen op een goede tsaar of een miraculeuze revolutie wellicht niet nog Russischer dan de Russen zelf?

Klare taal van Lavrov

28/02/2007
http://www.rg.ru/2007/02/28/lavrov.html

Rossiiskaja Gazeta interviewde Sergei Lavrov, minister voor buitenlandse zaken. Thema van het gesprek zijn een aantal actuele onderwerpen in de internationale politiek: de zoektocht naar een oplossing voor Irak, de Amerikaanse dreiging ten opzichte van Iran, het vredesproces in het Midden-Oosten, visa voor de EU, Russische bezwaren tegen het functioneren van de OVSE, de verhouding met Georgië en het imago van Rusland in de wereld. Het interview is mijns inziens een goed voorbeeld van het steeds helderdere Russische geluid in de internationale verhoudingen.

RG: Er zijn drie weken die gepasseerd sinds de toespraak van Poetin in München. Dit lijkt ons voldoende tijd om de reacties te kunnen analyseren. Wat kunnen we verwachten?

SL: Er zijn voldoende partners die net zo denken als wij. Dit is zelfs de meerderheid. … Wij hebben alleen aangegeven dat we op huidige voet niet verder kunnen. Wanneer we samen willen strijden tegen voor ons allen geldende dreigingen en samen de voor ons liggende uitdagingen willen aangaan, dan kan de oproep tot gemeenschappelijke acties niet een oproep zijn aan alle anderen om zich te verenigen met een strategie, die vanuit één enkele orde wordt geformeerd. Het is onvermijdelijk dat we gemeenschappelijke acties gaan begrijpen als collectief werk met als beginsel een gezamenlijk analyse van de situatie, gezamenlijke uitwerking van die maatregelen die nodig zijn om de crisis te overwinnen.

De enigste effectieve methode is er één waarmee alle spelers die betrokken zijn in de regulering van de situatie akkoord gaan. … Een éénzijdige strategie is voor ons niet acceptabel. En dat geldt ook voor de meeste landen in de wereld, waaronder de meerderheid van de landen in Europa. Ik kan je verzekeren dat dezelfde onderwerpen die Poetin in München benoemde in verschillende varianten - en sommige zelfs nog veel kritischer - met ons worden besproken in besloten gesprekken. … Het was nodig om ze eens uit te spreken.

Irak
Het uiteenvallen van Irak, bijvoorbeeld zal catastrofale gevolgen hebben voor velen. Conflicten zoals Afghanistan, het Midden-Oosten, Kosovo, het internationale terrorisme, de verspreiding van nucleaire wapens, Iran en Noord Korea kunnen op enige of ander wijze overslaan naar ander landen, waaronder Rusland . Wij zijn verre van onverschillig van wat er daar gebeurd.

Wat betreft Irak hebben we er al voor het begin van de oorlog meer dan eens op gewezen dat er fouten gemaakt werden. … Maar laten de historici zich bezig houden met de vraag wie er gelijk had. Nu is het voor iedereen van groter belang om de praktische problemen op te lossen, om een catastrofe in Irak te voorkomen. … Pogingen om met de ene hand de Islam te verdelen in Soennieten en Sjiieten en met de ander hand vrede te willen brengen, zijn ontoelaatbaar.

Wij hebben de situatie in Irak niet geschapen maar staan wel klaar om de situatie te reguleren. Ons wordt echter verzekerd dat men weet hoe men met de situatie moet omgaan, dat er weer een nieuwe strategie is: Ondersteun ons! Schrijf de schulden van het land weg. Stuur je bedrijven naar Irak. Rusland zegt daarop dat we klaar staan om te helpen onder de voorwaarde dat er met een vredesproces begonnen wordt. Wij willen het Irakese leger en veiligheidstroepen bewapenen maar alleen onder de voorwaarden dat de verstrekte wapens niet gebruikt worden in een burgeroorlog.

Wij stelden al in het begin van 2003 voor om aan tafel te gaan met de buurlanden van Irak, inclusief Iran en Syrië en leden van de Veiligheidsraad alsmede de Arabische Liga. Tot op dit moment hebben we geen antwoord gehad.

RG: De nieuwsfaxen berichten dat de Amerikanen hun doelen in Iran al gekozen hebben. Komt er nog een oorlog in het Midden-Oosten of zullen de Amerikanen hun tactiek van angst inboezemen veranderen?

SL: … Het scheppen van nog een bron van conflict zou inderdaad erg kortzichtig zijn. Wij zijn ervan overtuigd dat geweld als een oplossing voor een willekeurige crisis inclusief de situatie rond het atoomprogramma van Iran, geen perspectief biedt.

Ons is verteld dat de VS geen plannen heeft om een oorlog in Irak te beginnen. Wij weten natuurlijk ook dat de Amerikaanse president heeft gezegd dat hij geen enkele variant wil uitsluiten. Wij observeren de toename van Amerikaanse troepen in de regio van de Perzische Golf. … Begrijp dat wanneer er een dergelijke accumulatie van mankracht en middelen plaatsvindt, de kans op een militair conflict groeit. Zelfs al is het dankzij een toevalligheid.

Op dit moment moet iedereen die de situatie kan beïnvloeden, zich inzetten om het conflict binnen de politieke sfeer te houden. Hieronder reken ik ook de leiders van Iran, met wie we voortdurend blijven werken en van wie we constructieve antwoorden verwachten over de voortgang van gesprekken.

Iran
RG: Geven uw contacten met Iran enige hoop op een opening of hebben ze een muur opgetrokken?

SL: Washington wil slechts met Teheran aan tafel wanneer Iran het atoomprogramma bevriest. Iran op hun beurt zegt klaar te zijn voor onderhandelingen maar zonder voorwaarden vooraf.

Wij zeggen de Iraniërs dat zij een verplichting kennen ten opzichte van het Atoomagentschap. Vele jaren hebben ze enigszins verboden activiteiten uitgevoerd zonder het agentschap daarover te informeren, hoewel ze daartoe verplicht waren. Wij zeggen hen deze vragen op te helderen en af te sluiten. Pas vanaf dat moment kunnen ze zich beroepen op de rechten onder het non-proliferatieverdrag.

De Amerikanen zeiden heel lang dat er van onderhandelingen over de eenzijdige sancties tegen Noord-Korea geen sprake kon zijn. Uiteindelijk hebben directe gesprekken een voor beide zijden acceptabel compromis opgeleverd. De gesprekken zijn nu begonnen. Een dergelijke aanpak kan ook succes hebben bij Iran.

Diplomatie is de kunst van het onderhouden van contacten. Pratend, moet je de positie van de partner leren kennen. Een ander voorbeeld: Het kwartet voor het Midden Oosten heeft vooruitgang geboekt in de gesprekken met de nieuwe Palestijnse regering waaronder de de facto erkenning van de staat Israël. Maar wanneer we nu de rechtlijnige positie innemen dat we alleen zaken doen met een regering die de staat Israël de jure erkent, dan riskeren we de met immense moeite bereikte eenheid binnen de Palestijnse staat. Het doel van een volledige erkenning van Israël blijft bestaan en we zullen Hamas in die richting blijven duwen, maar het niet waarderen van de nu gemaakte progressie is onjuist en kortzichtig.

Visa
RG: Een andere vraag. De Russische pers luidt de alarmbel. 'De slagboom gaat neer'. Het gesprek gaat over een verharding van de visumvoorwaarden van Europese landen voor Russische staatsburgers. Het is geen geheim dat je bij verschillende ambassades voor het verkrijgen van een visum je bankafschriften moet overleggen. Dit is een overduidelijke schending van onze rechten.

SL: Dit soort klachten ontstaan periodiek, bijvoorbeeld toen het Franse consulaat aan de vooravond van de nieuwjaarsvakantie als het ware belegerd werd, waardoor vele mensen geen visa konden verkrijgen voor al betaalde reizen. Dergelijke problemen doen zich ook voor bij andere consulaten.

Er waren veel problemen met de Amerikanen, die nu preciezer te werk gaan en financiële-, en gezinsomstandigheden controleren. Klaarblijkelijk denken ze dat Russen slechts dromen om in Amerika te wonen, om al hun eigendommen en al hun familie en vrienden achter te laten.

Wat betreft de EU hebben het Europarlement en de Russische Doema sinds kort een akkoord over de vereenvoudiging van de visumverstrekking getekend. De procedure van ratificatie zal zo snel mogelijk worden uitgevoerd. Wanneer het verdrag in werking gaat kunnen vele groepen burgers waaronder journalisten, sporters, zakenmensen, officiële functionarissen, parlementariërs, deelnemers aan culturele, wetenschappelijke en educatieve uitwisselingsprogramma's veelvoudige Schengen visa verkrijgen voor langere periodes tot zelfs vijf jaar.

Polen
RG: Hoe ver zijn de onderhandelingen over vlees uit Polen en wanneer kunnen het begin met de onderhandelingen met de EU verwachten?

SL: Ik kan niet voor Polen spreken. Wij zijn al lang klaar voor de onderhandelingen en waren met de EU overeengekomen om al afgelopen november de start van de onderhandelingen aan te kondigen.

Het probleem ligt bij de EU. Pools vlees heeft geen enkele invloed op de start van de onderhandelingen over een strategisch partnerschap. Het probleem heeft betrekking tot de normen die de handel van landbouwproducten reguleren. Rusland heeft beperkingen ingevoerd op basis van feiten. Feiten, die van Poolse kant al meer dan twee jaar geleden erkent zijn. Grote aantallen vervalste veterinaire certificaten werden ontdekt. Iets wat overigens ook in de rechtszaal bewezen is.

(Lavrov hint dat vleesproducenten uit andere landen in Europa, in Polen valse certificaten kopen waarop staat dat het vlees onder goede omstandigheden in Polen is verwerkt. Vandaar het probleem zijns inziens niet zozeer een Poolse maar Europese aangelegenheid is)

OVSE
RG: U kondigde aan dat Rusland wellicht uit de OVSE zal treden. En hoe is de verhouding met Estland?

Ik heb niet gezegd dat Rusland de OVSE verlaat. Ik heb slechts aangegeven dat de OVSE voor de vraag staat of het zich wil transformeren in een andersoortige organisatie. Wanneer dat inderdaad gebeurd, dan is het aan ons om te besluiten of de organisatie functioneert of dat we wellicht op een andere wijze vorm kunnen geven aan een pan-Europese samenwerking op die gebieden die oorspronkelijk in het mandaat van de OVSE omschreven werden.
De hervormingen binnen de OVSE gaan geleidelijk, maar onze partners proberen helaas enige cosmetische verduidelijkingen in de werkomschrijving van de organisatie tegen te houden.

Sommigen van hen willen duidelijk geen enkele wijzigingen aanbrengen in de werkzaamheden van het Bureau voor Democratische Instituties en Mensenrechten, dat, volgens mijn mening, niet kan voortbestaan in de vorm dat het nu heeft, met name omdat het functioneert op de basis van instructies, bedacht door de werknemers van het bureau zelf in plaats van zich te baseren op enige vorm van internationale expertise. … Op dit moment hebben de 'bureaucraten' van het Bureau zich het recht toegeëigend om concrete handelingen van een willekeurig land langs de lat leggen van de internationale verplichtingen die dit land zelf is aangegaan. Dit is een situatie zonder precedenten die niet normaal te noemen is.

Wij willen een aantal vragen ophelderen. Wie, bijvoorbeeld, bepaalt wanneer er waarnemers naar een land gestuurd worden? Waarom worden er waarnemers naar het ene land gestuurd en niet naar het andere? Wie bepaalt hoeveel waarnemers er gestuurd worden voor het monitoren van verkiezingen van een land? Wat zijn de volmachten van de leiders van deze groepen? In hoeverre moet hij rekening houden met de meningen van regionale subgroepen binnen zijn team? En nog een vraag. Waarom is sinds kort het gebruik van de Russische taal verboden tijdens het monitoren van verkiezingen in CIS landen. Dit lijken eenvoudige vragen, waarop we rechtstreekse antwoorden mogen verwachten. Antwoorden krijgen we echter niet. Dit doet ons denken dat het Bureau een gepolitiseerd instrument is geworden.

Wat betreft Estland. We hebben gezien dat de Estse president geweigerd heeft de wet (met als mogelijk gevolg het verwijderen van een sovjet monument uit de binnenstad van Tallinn) te ondertekenen op grond dat deze strijdig is met de constitutie. Wij rekenen erop dat deze verantwoordelijke houding overgenomen wordt en dat het parlement het wetsvoorstel intrekt.

Georgië
RG: Wat is de reden voor het terugsturen van de ambassadeur naar Tbilisi?

SL: Wij willen volwaardige, normale, goede en vriendelijke verhoudingen. De criteria waarnaar we de bereidheid van de Georgische overheid om terug te keren naar een volwaardige dialoog zullen meten is de houding ten opzichte van Rusland in het geheel, waarvan deel zijn de publieke uitlatingen van Georgische leiders over de verhouding en in het bijzonder concrete handelingen van de Georgische kant betreffende de conflicten met Zuid-Ossetië en Abchazië.

Ons bezorgde de voortdurende stroom van provocaties tegen onze vredestroepen, de permanente pogingen om bestaande onderhandelingen en vredesprocessen op te breken en de accumulatie van militaire 'muscles' in hoeveelheden die er slechts op kunnen duiden dat de Georgische kant klaar wil zijn voor een gewelddadige oplossing van beide problemen. Wij hebben zowel Georgië als hen, die ondanks alle feiten het land voor de NATO uitnodigen, duidelijk verwittigd dat wij dit niet toelaten. Wij onderstreepten dat, naast het zowel voor onze buur als voor de zuidelijke regio van Rusland belangrijke aspect van stabiliteit er het aspect is van de aanwezigheid van tientallen duizenden burgers van de Russische Federatie én in Zuid-Ossetië én in Abchazië. Wij dragen een verantwoordelijkheid ten opzichte van hen.

Ik vertel erbij dat men ons beschuldigt van het uitvoeren van een 'paspoortificering' van Zuid-Ossetië en Abchazië en dit, zegt men, is een inbreuk van ons op de soevereiniteit van Georgië. Niets is echter verder van de waarheid en dat kan ik eenvoudig uitleggen. Op het moment dat de Georgische kant in het begin van de jaren negentig de conflicten beëindigde en nadat met enorme arbeid, inclusief de prijs van levens van Russische burgers, deze conflicten als bevroren beschouwd konden worden, vielen alle burgers van Zuid-Ossetië en Abchazië in essentie buiten het rechtsgebied van Georgië. De-facto ontvingen zij geen enkele sociaal-economische ondersteuning. Daarom wendden zij zich tot de Russische Federatie voor hulp en tevens met het verzoek tot het verkrijgen van het Russische staatsburgerschap, in het bijzonder voor het verkrijgen van de nodige sociaal-economische ondersteuning. Ze waren aan hun lot overgelaten. Vervolgens hebben wij slechts geheel overeenkomstig onze wetten, voormalige inwoners van de Sovjet-Unie Russische paspoorten verstrekt.

Internationale imago van Rusland
RG: Wat kan het ministerie van buitenlandse zaken doen voor het verbeteren van het imago van Rusland in het buitenland.?

Ik prefereer de omschrijving 'objectief beeld' in plaats van imago. We hoeven ons nergens voor te schamen. Wanneer we objectief vertellen over de manier waarop we binnenlandse en buitenlandse politiek bedrijven , zullen normale en adequate mensen dat begrijpen.

Wanneer ons leven en onze handelingen worden belicht met kritische noten is dat geen reden om ons te schamen. Belangrijk is of dit op een objectieve wijze gebeurd. Elk land heeft immers zaken die het zelf zou willen rechtzetten of verbeteren. We willen open zijn. Altijd, wanneer er aan ons adres kritiek wordt geleverd, zullen we luisteren en aandacht schenken. Wat kunnen doen? Waarschijnlijk slechts opener vertellen waarom en hoe we dingen doen. Het ministerie van buitenlandse zaken probeert dit werk te coördineren.

Ik kan de groeiende berg van negatieve en niet op feiten gebaseerde artikelen uit het buitenland niet negeren. Maar wanneer we realistisch onze mogelijkheden inschatten, begrijpen we dat we niet kunnen concurreren met het westen op het gebied van kwantiteit van informatie maar wel de kwaliteit en betrouwbaarheid van de informatie.

Rechtvaardig Rusland positioneert zich op linkerflank

02/03/2007
http://www.kommersant.ru/doc.html?docId=745676
http://www.expert.ru/articles/2007/02/27/srpiter/
http://www.novopol.ru/material16507.html
http://www.novopol.ru/material16469.html

De politieke verrassing van vorig jaar is de actieve poging tot het scheppen van een tweede grote partij die moet gaan concurreren met Verenigd Rusland (voorts VR). Het is gemakkelijk om deze partij af te doen als de zoveelste kunstmatige Kremlin creatie.

Maar gedachtig het spreekwoord dat het beter is twee vogels in de hand te hebben dan tien in de lucht, kunnen we best een gezonde interesse ontwikkelen in het politieke programma van deze sociaal-democratisch georiënteerde partij. De wijze waarop een partij tot stand komt is voor de ontwikkeling van de democratie op de lange termijn wellicht minder belangrijk dan het ontstaan van een levendige competitie tussen politieke partijen met duidelijke programma's. Het voorlopig erkennen van Poetin als een boven de partijen staande beschermheer van Rusland betekent immers niet dat er niet op vele beleidsterreinen flink gevochten kan worden.

Zondag de 25ste februari hield de partij haar eerste echte congres in Sint Petersburg. Een eerdere bijenkomst, eind vorig jaar, werd gehouden in het teken van de vereniging van drie kleinere linkse partijen onder het patronage van Sergei Mironov, de eerste spreker van de senaat, en vertrouweling van Poetin.

Kommersant en Ekspert doen verslag. Ook gebruik ik als bronnen twee artikelen van webportaal Novaja Politika, de officieuze denktank van Rechtvaardig Rusland. (voorts RR)

Groeiproces
Volgens Novaja Politika groeit het ledenaantal van RR per maand met 40.000 aanmeldingen. Het aandeel leden jonger dan 30 jaar bedraagt 29%. Ekspert bericht dat het verenigingsproces van de drie partijen in de regio's bijna gecompleteerd is. Problemen zijn er in vijf van de 80+ regio's. Mironov: 'Ja, er waren conflicten en behoorlijke scherpe wel te verstaan. Maar er was geen onverschilligheid of een tekort aan gezonde ambitie. Wij zijn een jonge partij en als de partij geen interesse zou wekken in de samenleving, wanneer we ons tussen de outsiders zouden bevinden, wie zou het dan in zijn hoofd halen om de strijd aan te gaan voor het leiderschap van onze regionale afdelingen?' De partij wil om te beginnen in de aankomende regionale verkiezingen van maart in alle 14 regio's de kiesdrempel van 7% halen en 'in de meeste van hen op ruime wijze', aldus de partijleider.

Sociaal verkiezingsprogramma
De prioriteiten van de partij omschrijft Mironov als de verhoging van inkomens en een waardige sociale zekerheid voor pensioengerechtigden, een versteviging van de rechtspositie van de oppositie en de strijd tegen de expansie van de NATO. Dit alles kan betaald worden door een progressieve belastingschaal die hogere inkomens zwaarder belast, een extra heffing op luxeartikelen en sterke drank en een extra belasting op het delven van grondstoffen, volgens Mironov de rechtmatige eigendommen van de burger.

RR richt pijlen ook op communisten
Ekspert citeert uit Mironov's rede: 'De markteconomie en het kapitalisme hebben in Rusland praktisch geen perspectief meer. Alleen een nieuw socialisme, het socialisme van de 21ste eeuw kan het land redden'. Het Sovjetsocialisme stierf volgens Mironov niet vanwege de levensloosheid van de ideeën maar de bureaucratie en het monopolisme van de Communistische Partij. Hij belooft een einde te maken aan de monopolie op de macht, de bureaucratie, corruptie en ordeloosheid. 'We bouwen een nieuwe wereld die zijn weerga niet kent.'

Volgens Kommersant 'waren gelijke woorden van loyaliteit aan het Sovjet verleden tot nu toe slechts te horen op de partijcongressen van de Communistische Partij.' Deze retoriek is volgens de krant 'een duidelijke poging om de grond onder de communisten weg te slaan.' Mironov wordt nogmaals geciteerd: 'Wij bevechten niet alleen het monopolisme op de macht van Verenigd Rusland maar ook de monopolie van de Communistische Partij op het vertegenwoordigen van de belangen van de arbeiders.'

Het socialisme van de 21ste eeuw
Een andere overeenkomst met het Sovjet verleden herkennen de kranten in de aanwezigheid en zelfs spreektijd voor buitenlandse gasten uit China, Cuba en kleinere socialistische partijen uit Europa. 'Op een gegeven moment ging ik denken dat Hugo Chavez elk moment op het podium kon verschijnen. Hij was volkomen in zijn element geweest', commentarieert de verslaggever van Kommersant.

Volwassen oppositie
Een artikel op de website van Novaja Politika wijst op bestaande verschillen tussen de huidige Communistische partij en Rechtvaardig Rusland aan de hand van hun wetsvoorstellen voor een wet die de rechten en verplichtingen van de oppositie reguleert. Dit is mijns inziens interessant omdat het goed weergeeft wat de voordelen zijn van een oppositiepartij die zich constructief opstelt ten opzichte van de zittende macht en hoe door een dergelijke houding een beter functionerende partijpolitiek en parlement kan ontstaan. Ter verdediging van de communisten wil ik erop wijzen dat hun wetsvoorstel al tien jaar oud is.

De schrijfster wijst erop dat oppositiegroeperingen op dit moment geen extra rechten hebben dan die de wet voor alle partijen en maatschappelijke organisaties garandeert. De gevraagde extra garanties voor oppositiepartijen in beide wetsvoorstellen gaat met name om toegang tot media, dwz het verplicht stellen aan de media om 20% van de zendtijd te besteden aan de oppositie, en een proportionele verdeling van belangrijke functies in het parlement en haar commissies alsmede de mogelijkheid om parlementaire onderzoeken te leiden.

De verschillen tussen beide partijen zitten hem ten eerste in de definiëring van het begrip oppositie. RR verwoordt oppositie als: 'gerichte constructieve politieke handelingen van politieke partijen en groepen van kamerleden in het nationale parlement, die tegenovergesteld zijn aan de handelingen van de regering van de RF, andere federale organen van de uitvoerende macht en ook groepen van kamerleden die geen oppositie zijn alsmede hun politiek programma's, voorstellen, methodes en uitvoering van politieke beslissingen.'

In het voorstel van de communisten is de definitie, volgens de auteur, minder helder en enigszins vaag omschreven: 'sociaal belanghebbende en legitieme handelingen van burgers, die zich verenigen voor de verspreiding van visies en meningen die niet overeenkomen met de posities en beslissingen van de organen van de uitvoerende macht.

De schrijfster merkt als tweede op dat, terwijl het voorstel van RR omschrijft hoe een partij zich tot oppositiepartij kan uitroepen en op een gekozen moment ook kan kiezen die status te beëindigen en steun te geven aan de regering, de communisten niet eens rekening houden met die laatste mogelijkheid. 'Zij bestempelen oppositionele activiteit als een eeuwigdurende confrontatie'.

Het voorstel van RR beschrijft als derde verplichte periodieke ontmoetingen met vertegenwoordigers van de regering met de leiders van oppositiefracties. Dit verschilt volgens de auteur van het artikel kardinaal van het beeld dat de communisten voor ogen hebben. Terwijl de laatste partij oproept tot afstand nemen op barricades, stelt de RR voor om meningsverschillen op te lossen via een vreedzame weg en met constructieve onderhandelingen met de macht.

Jabloko krijgt steun uit onverwachte hoek

01/03/2007
http://www.kommersant.ru/doc.html?docId=745676
http://www.kommersant.ru/doc.html?docId=746679

De Nederlandse media bericht dat de demonstratie in Sint Petersburg van dit afgelopen weekend gericht was als protest tegen de weigering van de locale kiescommissie om de partij Jabloko in te schrijven voor de regionale verkiezingen op 11 maart. Dit is deels een juiste observatie. Tegelijk werd de demonstratie in verband gebracht met de oppositie tegen Poetin. Dit is ook juist. De suggestie, echter, van een verbintenis tussen beide observaties, dat wil zeggen dat Poetin persoonlijk gevraagd heeft om de partij van de lijst te halen is meer dan twijfelachtig.

Eerder berichte ik al dat de centrale kiescommissie de locale Peterburgse kiescommissie op de vingers tikte omdat het een verzoek van Jabloko tot het houden van een referendum over het bouwen van een groot Gazprom gebouw in de stad op een zeer slinkse wijze had afgewimpeld.

Kommersant bericht deze week over een rechtszaak die als precedent kan functioneren voor Jabloko om de weigering tot het inschrijven voor de verkiezingen aan te vechten. Vanwege de korte tijd die rest zal het waarschijnlijk het aanvechten van de resultaten van de verkiezingen worden.

Kommersant schrijft dat een andere kleine partij, SEPR, een rechtszaak heeft gewonnen waarin het de door de kiescommissie in Petersburg gebruikte methodes voor het controleren van de handtekeningen aanvocht.

De rechter stelde vast dat de handelingen van de kiescommissie niet transparant genoeg gedocumenteerd zijn om de betrouwbaarheid van de gebruikte methodes te kunnen controleren. Met name het ongeldig verklaren van 1310 handtekeningen op basis van gegevens van de migratiedienst is twijfelachtig. De rechter verklaarde daarom het verwijderen van de partij van de kieslijst als onwettig.

Zowel de volkspartij als Jabloko kunnen nu op dezelfde gronden hun afwijzing aanvechten, omdat, zo stelt Popov van Jabloko, de gebruikte methodes per partij niet verschillen.

Meer problemen voor Peterburgse kiescommissie
Kommersant bericht enkele dagen later over twee zaken die Rechtvaardig Rusland tegen weer de Peterburgse kiescommissie voerde en won. De eerste zaak heeft betrekking op de opmaak van het stembiljet dat door zijn indeling voordeel zou geven aan de kandidaten van Verenigd Rusland. DE rechter vond de klacht gegrond. De centrale kiescommissie stelt zelfs een onderzoek in naar de relatie tussen Aleksei Blov, lid van de locale kiescommissie, en zijn directe leidinggevende op de werkvloer van de Peterburgse universiteit, Lioedmila Verbitskoi die nummer twee op de lijst van VR staat.

De tweede zaak betreft de weigering van de commissie om de heer Bakoelin in de lijst van RR op te nemen. Bakoelin lichtte tot twee keer de leiding van VR in dat hij de partij wilde verlaten om de overstap naar RR te maken. VR maakte echter geen werk van zijn verzoek en schreef hem niet uit. De kiescommissie weigerde vervolgens de kandidatuur van Bakoelin op de grond dat hij niet bij twee partijen tegelijk ingeschreven mag staan. Wederom een saillant detail opgemerkt door de centrale kiescommissie: Aleksandr Seleznev, lid van de locale kiescommissie werkte tussen 1994 en 2004 voor deputaat Lovjanin, de directe concurrent van Bakoelin in hun kiesdistrict.